Szkolne Koło Edukacji Regionalnej

 

Słupiec w pierwszych latach po wyzwoleniu był osadą w połowie rolniczą, w połowie przemysłową, z liczbą blisko 5 tysięcy mieszkańców.

Czynne były zakłady przemysłowe: kopalnia węgla kamiennego, dwa browary, fabryka likierów, cegielnia, kamieniołomy, trzy młyny wodno-elektryczne oraz 29 zakładów rzemieślniczych i placówek handlowych.

Działały instytucje użyteczności publicznej: kino, 4 sale teatro-taneczne, szkoła, szpital, dwie restauracje, kościół i poczta.

20 sierpnia 1945 roku, według kroniki szkoły, ludność niemiecka w Szlagowie – tak nazywał się Słupiec do 1947 roku- liczyła 5.000 osób, a wśród nich tylko 15 Polaków.

Byli to urzędnicy, nauczyciele i kilku rolników.

Na wezwanie Polskiego Rządu Jedności Narodowej zaczęła napływać na Ziemię Noworudzką ludność z centralnych i wschodnich województw.

Polacy objęli urzędy i zakłady pracy po Niemcach.

 

W sierpniu 1945 roku przybył tu z nominacją na kierownika szkoły pan Stefan Wójcicki. Pracę rozpoczęli też nauczyciele: Wanda Wójcicka i Zbigniew Kuziela.

Ze względu na brak dzieci rok szkolny 1945/46 nie mógł rozpocząć się zgodnie z zarządzeniem ministra Oświaty i Wychowania - Czesława Wycecha, 4 września.

W ciągu miesiąca do Słupca przybyło kilkanaście polskich rodzin i do szkoły zgłosiło się 13 uczniów. Dlatego też 1 października 1945 roku miało miejsce uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego.

 

Klasa I liczyła 8 uczniów, klasa III-2, klasa IV-2, klasa V –1 ucznia.

Zorganizowano naukę systemem klas łączonych.

Szkołę Podstawową w Słupcu zlokalizowano na bazie byłej szkoły niemieckiej w dwupiętrowym, murowanym budynku wybudowanym w 1905 roku.

Mieściło się w nim 10 izb lekcyjnych, pokój nauczycielski i kancelaria. W suterenie znajdowało się mieszkanie woźnego, kotłownia i pomieszczenia gospodarcze.

Na poddaszu było mieszkanie dla kierownika. Toalety dla uczniów i nauczycieli znajdowały się na podwórzu szkolnym.

Na posesji szkolnej ogrodzonej drewnianym płotem mieścił się ogródek i boisko.

Od września 1945 roku do momentu rozpoczęcia roku szkolnego nowo przybyli nauczyciele wraz z kierownikiem szkoły gromadzili ławki, stoły i krzesła, naprawiali je i ustawiali w klasach.

Sortowali i reperowali poniemieckie pomoce naukowe.

W kwietniu 1946 roku szkoła otrzymała pomoc materialną od Urzędu Tymczasowego Mienia Poniemieckiego.

W trosce o poprawę stanu wyposażenia szkoły w pomoce naukowe kierownik szkoły zorganizował zebrania rodzicielskie, na których podjęto uchwałę o opodatkowaniu rodziców na rzecz zakupu pomocy naukowych.

Organizowano także zbiórki pieniędzy na cele oświatowe.

W miarę napływu ludności polskiej do Słupca rozpoczęło się wysiedlanie mieszkających na tym terenie Niemców.

W lutym, marcu i kwietniu 1946 roku wysiedlono 2400 osób.

Na miejsce wysiedlonych rodzin niemieckich przybyli nowi osiedleńcy polscy- reemigranci z Francji i Belgii, Niemiec, Rumunii i innych krajów.

Napływ dużej ilości Polaków do Słupca spowodował bardzo szybki wzrost liczby uczniów w szkole.

W roku szkolnym 1949/1950 w szkole uczyło się 334 uczniów.

Na przestrzeni pierwszego dziesięciolecia działalności szkoły wiele trudności nastręczało zapewnienie prawidłowej organizacji i planowania procesu dydaktyczno-wychowawczego.

Liczba zatrudnionych nauczycieli była niewystarczająca.

Uczniowie szkoły w pierwszych latach po wyzwoleniu stanowili zbiór dzieci i młodzieży o różnym poziomie intelektualnym, przerośniętych wiekiem i pochodzących z różnych środowisk.

Wiek uczniów w klasach początkowych był bardzo różny.

Do klasy pierwszej uczęszczali uczniowie w wieku od 8 do 14 lat.

Na podstawie instrukcji Ministra Oświaty szkoła likwidowała skutki zaniedbań wojennych w dziedzinie oświaty w swoim środowisku, organizowała oraz planowała proces dydaktyczno-wychowawczy.

W pierwszych latach drugiego dziesięciolecia działalności szkoły nastąpił jej wyraźny rozwój.

Nastąpiła stabilizacja całego życia szkolnego.

Poprawiła się baza lokalowa, wyposażenie w sprzęt i pomoce naukowe.

Szkoła bardzo dobrze spełniała swe funkcje: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą. Ustabilizowała się kadra kierownicza i nauczycielska. Rozwinęła się biblioteka szkolna i wzrosło czytelnictwo wśród uczniów i nauczycieli. Zapoczątkowana została ścisła współpraca z sojusznikami szkoły.

Rozwinęła się działalność pozalekcyjna i pozaszkolna. Dzięki pełnej kadrze pedagogicznej i dobrej atmosferze w szkole, udało się skutecznie i rytmicznie zrealizować wszystkie zadania zawarte w programach i planach nauczania oraz planach dydaktyczno-wychowawczych szkoły.

O dalszym wszechstronnym rozwoju szkoły zadecydowała w latach sześćdziesiątych realizacja ustawy o rozwoju systemu oświaty i wychowania z dnia 15 lipca 1961 roku.

Od roku 1950 szkołą kierowali kolejno: Edward Dyński, Henryk Kocoń, Stanisław Pachniak, Stanisław Błaż, Lucyna Rogalska, Wiesław Orłowski, Janusz Rech i Barbara Fester.

W latach 1955- 1970 nauka w szkole odbywała się na trzy zmiany. W klasach było po około 50 dzieci. Szkoła mieściła się w dwóch budynkach: przy ulicy Kłodzkiej -”Baza” oraz przy ul. Szkolnej

9 stycznia 1965 roku została oddana do użytku Szkoła Tysiąclecia. Uległy poprawie warunki pracy uczniów i nauczycieli.

W 1970 roku nadano szkole imię Tadeusza Kościuszki, a 13 grudnia 1970 roku Kopalnia Węgla Kamiennego ,,Nowa Ruda”, jako zakład opiekuńczy, ufundował placówce sztandar. .

21 października 1982 roku zapadła decyzja o rozbudowie szkoły. Prace ukończono w 1992 roku. Oddano do użytku nowe izby lekcyjne i salę gimnastyczną.

1 marca 1993 roku szkoła otrzymała nowy sztandar.

7 października 1995 roku odbyła się na Górze Wszystkich Świętych uroczystość obchodów 50-lecia istnienia szkoły.